4.10 Na Krusemans overlijden
Vier maanden na Krusemans dood werd in Amsterdam de veiling van zijn nalatenschap gehouden [1]. Het resultaat was bedroevend, veel bleef onverkocht.1 Toen in 1869, na het overlijden van Krusemans weduwe, de overgebleven stukken opnieuw werden aangeboden was de uitkomst wederom teleurstellend.2 Neef Jan Diederikus Kruseman uitte kort na deze verkoping zijn verwondering hierover aan vriend Johannes Bosboom. Deze antwoordde niets ontziend over de nalatenschap van zijn oude kunstbroeder Kees: ‘Dat de verkoop van het resteerende uit de kunstboedel zoo weinig opbragt en zoo weinig gesoigneerd er uitzag, daarvoor zijn de oorzaken wel te vinden. Het meerendeel der studies, etc. had uitsluitend waarde voor den man zelf, die ze maakte, in betrekking tot zijne producten. Voor het levend geslacht, voor de rigting als voor de genres der contemporains zijn ze ‘verouderd’.3
1
Willem Hendrik Stam naar Johann Wilhelm Friedrich Kachel
Portret van Cornelis Kruseman, ca. 1850-1857
Den Haag, RKD – Netherlands Institute for Art History
Notes
1 Veiling Amsterdam (Roos et al), 16/18 februari 1858 (handexemplaar Roos, collectie RKD). Eindnota van deze veiling: Archief Familie Kruseman, inv.nr. 60 (particuliere collectie, Oosterbeek).
2 Veiling Den Haag (Nijhoff), 19 april 1869. Henriette Angelique Meijer overleed op 10 september 1868 te Den Haag. Arnold Ising was executeur-testamentair samen met notaris F.M. Schmolck: overlijdensadvertentie in Dagblad van Zuidholland en 's Gravenhage 11 september 1868.
3 Bosboom vervolgde ‘Bij zijn leven werden ze niet gemonteerd, vervielen dus bij het gebruik, werden sints meermalen verhuisd en zouden, ten laatste, alleen met veel zorg, kosten en schifting een geheel hebben kunnen vertoonen, dat ze nu ten eenemale misten. Wordt iemand te midden van zijn succes weggerukt, werken omstandigheden mee, die de algemeene deelneming opwekken of gaat zulk een verk[ooping] gepaard met die van een particulier, waarbij de kunsthandel is geïnteresseerd, dan helpen al die oorzaken elkaar in de hand en hier werd dat alles gemist, zóó dat ze voor het meerendeel als onopgemerkt is voorbijgegaan.’: Jeltes 1910, pp. 58-59.